Staartje van de…

Donderdag 2 augustus
Bij het ontbijt worden de muziekboxen in de eetzaal getest. Er vindt zo een bruiloft plaats. Al sinds gisteren zijn ze druk met ‘versieren’. Dat belooft wat moois te worden. Beneden bij het zwembad staan de lekkerste taarten en koeken. We twijfelen of we onze beste kleren onderuit de tas zullen halen om ons ongezien in het feestgedruis te mengen. Maar iets zegt ons dat dit niet gaat lukken. Op dan maar naar de Royal Gardens.

We lopen de heuvel waarop ons hotel ligt af naar beneden om daar een tuktuk te pakken. ‘Eitje appeltje’ zoals Madelief zegt. Al van verre zien ze ons aankomen en staan ze in de rij om ons mee te nemen. Tien minuten later staan we aan de poort van de tuinen. Duidelijk een plek voor paartjes en trouwfoto’s. Het is er mooi, maar ook wel vervallen en waarschijnlijk ook gewoon lastig om hier veel moois te laten groeien. Suze ontwaart een krakkemikkig speeltuintje. De glijbaan blijkt niet te glijden, de wipwap zit los…dan maar schommelen.
Als we uitgeschommeld zijn lopen we naar het meer.  De Central Market is het volgende doel. We struinen tussen de vele stalletjes door. Iedereen probeert ons wat te slijten van de mooiste shirts tot de fijnste shawls en lekkerste noten. Maar we houden de portemonnee in de zak.

Het is al zo laat dat we maar in de stad gaan lunchen. Eureka! Aan de Pizza Hut bewaren we goede herinneringen. De weg er naar toe is al vol met wachtende mensen. Deze middag vindt de afsluitende processie plaats. Deze is iets minder lang én bij daglicht. De ingang naar het restaurant is moeilijk te bereiken door al die mensen die op de stoep zitten te wachten. Op de eerste verdieping hebben we vervolgens een eersteklas uitzicht op de weg die straks het toneel vormt van de optocht. Zullen we…..nee, om hier nu drie uren te gaan lunchen, is wel erg lang en dan zijn we wel heel veel pizza’s verder. Al smaken ze opperbest.

We lopen de weg een stukje af en vragen een agent waar de tocht vanmiddag begint en hoe laat. Hij wijst een kant op en zegt dat de start over een half uur is. Om weer een stoel te boeken, zien we niet zitten. Voor de meisjes is die zit echt te lang voor een tweede keer. Madelief kan alleen maar aan het zwemwater van ons hotel denken. Maar het begint wel erg te kriebelen bij het oudste deel van de groep. Dan zien we in de verte de olifanten al komen en horen we de trommels slaan. Snel lopen we door. Dan staan we ineens royal class vooraan in een bocht. We kunnen de deelnemers aanraken. Super plek en wat een indrukwekkend spektakel weer. Nu bij daglicht is de sfeer anders. Zeker niet minder mooi. Na ruim een uur is de tocht voorbij. We hebben weer genoten.

Thuis gaan beide dames slapen. Suze is moe van alle indrukken en het vele gesjouw, Madelief heeft de bokkenpruik op. Het zwembad laten we daarom nog even voor wat het is. Al die bruiloftgasten rondom het water is ook niet je van het. Iets met een boek dan maar en een héle koude cola.

Vrijdag 3 augustus
Zou het dan echt vandaag gaan gebeuren? We hebben het Madelief en Suze al een paar keer voorgehouden. Hoogste tijd om het waar te gaan maken. We gaan op een olifant rijden. Maar eerst zeggen we Kandy gedag. We vertrekken wat later uit het stadje, omdat het olifant-gebeuren in Pinewala net na de middag het leukste is.

Het is erg druk op de weg van Kandy naar het Westen. Aardig wat vrachtwagens die best moeite hebben met de heuvels en de bochten. De natuur is er niet minder om. Wat is het binnenland van Sri Lanka toch mooi groen. Ook nu weer genieten we ervan. Dus dat onze mini-bus niet boven de 50 gaat, vinden we niet zo erg.

Rond één uur komen we aan in het plaatsje Pinewala. Je kunt hier op meerdere plekken naar olifanten kijken, op ze rijden of ze zelfs wassen. Eerst bezoeken we de Millenium Foundation. Hier kiezen we voor de rit van 15 minuten. Suze lijkt het best spannend, want we zullen gewoon los op een olifant gaan zitten. Het is heel even sputteren en dan beginnen haar ogen te glimmen. We zitten achter elkaar en Madelief heeft de teugels strak in handen. De lengte van het tochtje valt tegen. Het horloge van de mahout is blijkbaar kapot als we na dik vijf minuten weer bij het beginpunt zijn. Wel houdt hij gelijk zijn hand op voor een fooi. Als Matthijs er wat van zegt dat het wel heel veel geld is voor zo’n stukje (rond de 25 euro) kunnen ze moeilijk met de kritiek omgaan. De meisjes vinden het jammer dat het al zo snel is afgelopen. Er volgt nog een onderdeel….na het sporten moet er immers gedoucht worden. Suze laat de halve kokosnoot aan Madelief en zij gaat met Matthijs het water in om ‘onze’ olifant te schrobben. Ook na deze sessie vraagt een andere mahout gelijk om een fooi. Jammer dat ze zo aan het bedelen zijn, maakt het gevoel wel een stuk anders. Maar de dames vonden het geweldig en daar gaat het om.

Dan volgt het olifantenweeshuis in hetzelfde plaatsje. Ook hier weer betalen we een fikse entreeprijs, maar wat we zien is best indrukwekkend. Een groot en netjes opgezet gebied met meer dan 100 olifanten worden hier verzorgd en ze lopen vrij rond in een mooi stuk natuur.

Rond twee is het ook voor hen badertijd. Wij hebben ons al even daarvoor gesetteld op de eerste etage van een restaurantje dat uitkijkt op de snelstromende rivier. Op een gegeven moment komen ze aan geslenterd. Enkele hele grote mannetjes worden apart gehouden van de groep, maar de rest krijgt een paar uur vrij spel. Het is leuk om naar die guitige beesten te kijken.

Wanneer we weer verder naar het westen toeren over de A1 vallen Madelief en Suze snel in slaap. Het was écht hun dag. Het is nog ruim drie uren rijden naar Waikkal, een dorpje net buiten Negombo. We rijden ook al langs het vliegveld waar we ons maandagmorgen vroeg moeten melden. Het staartje van de vakantie is nu echt bereikt. We strijken neer in Club Hotel Dolphin. Een groot en luxe opgezet resort aan zee met meer dan van alles erop en eraan. Een zwembad van meer dan 100 meter lang is de absolute eyecatcher. Helaas nog wat strubbeling bij het inchecken. Via het Agoda hadden we een tweepersoonskamer geboekt en nu melden we ons met het dubbele aantal personen. Een matras op de grond bijleggen willen ze niet. We moeten flink bijbetalen voor een extra bed. Dat is even een dobber. Ach, dat is ook het risico van het vak. Wanneer ze een derde bed opbouwen en tegen ons grote queen size bed aanzetten, zijn de dames in extase. Volgens Madelief kun je makkelijk een paar judorollen maken over de lengte. Morgen maar eens kijken wat hier nog meer valt te beleven. Met Sri Lanka zal het wel niet zo heel veel meer te maken hebben.

Zaterdag 4 augustus
Dat is gezellig wakker worden zo met zijn vieren op een rijtje. De meisjes hebben vervolgens nog meer schik met Buurman en Buurman. Hebben we die paar dvd’s toch niet voor niks meegenomen. Al lonkt ESPN, de Engelstalige Indiase zender, waar ze non-stop de Spelen uitzenden ook wel.

Dan zijn we klaar voor het ontbijtbuffet. Net als gisteravond is deze zo ontzettend uitgebreid en lekker, dat hebben we nog nooit meegemaakt. Het voelt toch wat vreemd om donuts en cake als ontbijt te nemen, dus we houden het relatief bescheiden. Slechts één donut en één plakje cake na het ontbijt bij de koffie.

Madelief is helemaal gebiologeerd door de mensen met polsbandjes hier. En dat zijn er nogal wat, of beter gezegd dat is haast iedereen minus vier. Het all-in concept heeft hier duidelijk zijn intrede gedaan. Toch ontwaren we bij onszelf ook het clubgevoel….Afspoelen maar. We genieten de hele morgen van het zwembad. Madelief oefent fanatiek met duiken vanaf de kant en kan daarna zelfs al een zestal meter onder water zwemmen. Dat is handig voor als ze over twee weken met zwemles begint.

Na de lunch, we konden niemand vinden die ons zijn bandje wilde uitlenen, gaat Suze lekker slapen. Wij gaan een tijdje uit de zon. En wat is er dan leuk: tafeltennis. Madelief is ook hier weer gedreven om het te leren al zijn haar ouders nog fanatieker tijdens een partijtje. Aangezien de auteur altijd het verhaal naar zijn kan zetten, soort van dichterlijke vrijheid, hebben we aan deze zijde de kampioen. Vanavond revanche. Maar eerst weer een zwemsessie, kinderdisco en dan weer een samenzijn met de blauwe bandjes. Luxe relaxed leventje zo.

Het zijn dus eigenlijk maar saaie dagen, de laatste twee van ons in Sri Lanka. Maar we vinden het alle vier heerlijk. Al scheelt het voor ons dat er in de buurt niet zo veel dingen te doen zijn die iets nieuws toevoegen aan wat we al gezien hebben. Ja, het vliegveld dus, maar daar proberen we nu nog even niet aan te denken….