Perahera!

Dinsdag 31 juli
Deze morgen verruilen we Dambulla voor Kandy. Ook deze keer regelen we een mini-bus via ons onderkomen. De prijzen liggen redelijk vast dat merken we overal in Sri Lanka. Oorspronkelijk hadden we nog het idee om ook sommige stukken met de bus te gaan. Maar ze worden niet voor niks ‘racers of the road’ genoemd. Iedereen rijdt hier rustig en netjes, behalve de bussen. Deze staan blijkbaar boven en onder de wet. Ook al zijn ze een stuk goedkoper, dat is ons het prijsverschil niet waard. Daarom ook deze keer weer en route met een chauffeur die zich tevens ontpopt als gids. Ook dat is vaak het geval én een leuke bijkomstigheid. Tijd is ook geen geld naar het lijkt dus op onze eerste stop kunnen we rustig de tijd nemen.

De grootste liggende Budha is te zien net buiten Dambulla. Bij de ingang staat een heel groot kitscherig beeld. Niet verbazend dat hij gebouwd is met geld van Japanse donaties. De Budha zelf ligt in een prachtig beschilderde grot bovenop een heuvel. Dat levert weer een lekkere bil- en beentraining op, aangezien we behoorlijk wat traptreden de baas moeten. Phoeh. Maar het uitzicht is prachtig en de tempel met tig Budha-beelden op de heuvel is nog mooier.

Dan tuffen we door. Onze leider voor vandaag heeft nog iets leuks in petto. Een herbal – en spicegarden. We zitten er niet heel erg op te wachten. Maar eerlijk is eerlijk het geeft een leuke inkijk in de verschillende kruiden, vruchten en planten die hier groeien. En het is een leuke knipoog naar de komischer ervaring die onze ouders hier tien jaar eerder hadden. We ontkomen niet aan een uitleg over de uiteenlopende gebruiksmogelijkheden. Madelief is één en al interesse en heeft haar zakken vol met bloemetjes en blaadjes. Balen voor de eigenaar dat zij de portemonnee niet beheert.

Het laatste uurtje gaat door een heel mooi groen landschap. Het is duidelijk dat we weer richting de bergen gaan. We ruiken Kandy dat op 500mtr hoogte ligt. Het is de tweede stad van Sri Lanka en voor ons de eerste écht grote stad die we aandoen. Kandy is deze week eigenlijk vooral Perahera. Het tiendaagse festival dat opbouwt naar volle maan met elke avond grotere processies. Na aankomst gaan we gelijk de stad in. Het bruist aan alle kanten, je voelt dat er wat gaande is. Hoe dichter we bij de Tempel van de Tand komen aan de rand van het meer, hoe drukker het wordt. Rijen dik zitten de mensen op de grond te wachten op de optocht die pas ’s avonds begint. Overal mannetjes die water, noten, ijs en lichtmakende speeltjes verkopen.

Op verschillende plekken kun je langs de route een stoel reserveren, soms in tribuneopstelling. We hadden gehoord dat je hier al eerder kaartjes voorhad moeten reserveren, maar het tegendeel blijkt. Verschillende mannen met verschillende prijzen proberen hun tuinstoel aan ons te slijten. De ene plek met nog beter uitzicht dan de ander. Dichtbij hotel Queens vinden we overdekte plekken die we voor een schappelijke prijs kunnen kopen. Het is half vijf en we besluiten het te doen; twee stoelen op de tweede rij met een goed uitzicht aan het begin van de route. We zijn er niet op voorbereid dat we vanavond al zouden kijken, dus ik ga op pad voor water, koekjes, nootjes en nog meer water. Het festival gevoel maakt zich meester van ons. Wat een bijzondere en gemoedelijke sfeer. Iedereen wacht op iets groots dat is duidelijk, maar wat het precies is, zullen we over een paar uurtjes pas weten. De politie houdt alles scherp in de gaten, verkeersregelaars proberen overzicht te houden en mensen zoeken nog naarstig naar een plek.

Op een gegeven moment hebben we een fata morgana-moment….een man met Pizza Hut op zijn shirt geborduurd komt langs. Of we zin hebben in pizza. In een wereld waarin rijst overal is, maar Westers eten toch lastiger te vinden, een bizarre gewaarwording. Oh ja, of we 15 minuten geduld hebben dan komt hij de pizza Hawaï en Spicey Chicken langsbrengen. Fantastisch…en wat smaken ze even later lekker.

Om zeven uur verwachten we het begin. Maar om half acht zien we nog niks en komen de bussen en tuktukjes nog steeds langs. Mensen van het Rode Kruis verspreiden zich langs de weg. Eerste hulp is dus dichtbij. Overal staan mensen met water om vooral de sinds vanmorgen wachtende mensen van vocht te voorzien. Dan horen we harde knallen uit de verte. Even later zien we de eerste mannen / jongens van de processie. Met bijzondere bewegingen slaan ze met touwen op de grond en even later volgen verschillende vlaggendragers en mannen met fakkels die gevaarlijke manoeuvres uithalen. Wow, het gaat nu echt beginnen. De meisjes zijn ook in extase, zij verheugen zich vooral op de olifanten. Mannen met een vuurkorf aan een lange stok verlichten het spektakel en lopen aan de zijkant mee. Dan de eerste versierde olifanten. Suze staat op de stoel bij elke nieuwe olifant die langskomt en Madelief glimt van alle kanten.

En zo gaat het een hele tijd door. Tussen de olifanten is er een groep mannen die weer een bijzondere dans al dan niet begeleid door trommels en zang laat zien. Met gracieuze bewegingen beroeren ze de toeschouwers. Dan tegen een uur of tien lijkt het einde te naderen. Een hele grote olifant met een kopie van een relikwie op zijn rug komt langs over een witte loper, naast hem mannen van aanzien en een dikke buik. De mensen maken vouw- en buigbewegingen. Dan volgen er nog een serie olifanten met tempelstukken.

Hoe indrukwekkend we het ook vinden, het is op een gegeven moment mooi geweest. Suze heeft de handdoek al in de ring geworpen en slaapt om half elf. Er lijkt maar geen einde aan te komen. Ook om elf uur nog niet. Onze billen zijn van hout geworden, ons drinken is bijna op. Er zit niks anders op dan te wachten, wegkomen doen we toch niet door die gigantische mensenmassa. Iets voor twaalf juichen we de bezemwagen toe. Het was onvergetelijk met meer dan duizend dansers en trommelaars én 60 olifanten hebben we langs zien komen. Maar zeven uur op een plastic stoel zitten is best lang 😉

Dan is het wegkomen nog een vak apart. Duizenden mensen willen met ons naar huis. We houden elkaar stevig vast met de kinderen op onze rug. We worden snel opgemerkt door een tuktuk chauffeur, hij loodst ons naar zijn wagen. Na middernacht bereiken we ons hotel. Snel slapen…

Woensdag 1 augustus
We worden wakker met Suze tussen ons in. In onze driepersoonskamer van Hotel Hilltop is meer dan ruimte genoeg voor een extra matras, maar ze wilden er niet aan gisteren. Het is het eerste plekje tot nu toe waar ze zo moeilijk doen. Zonde, want verder is het een leuk plekje, hoog gelegen, wat mooi uitkijkt. Alleen de trommelaars ontbreken….en een aantal sterren 😉

Na het ontbijten gaan we naar de Tempel of the Tooth. Het is nu alweer een drukte van belang rondom ’Kandy Lake’. Langs de route die de processie vanavond gaat afleggen, zitten nu al heel veel mensen op plastic zeiltjes te wachten. De tassen met eten en drinken stevig tegen zich aangedrukt. De voetpaden zijn lastig begaanbaar hierdoor, maar het geeft wel een bijzonder sfeertje. We lopen een stuk langs het meer, waaraan de tempel ligt. De tempel laten we voor wat die is. Het is er ontzettend druk. Achter de tempel is het letterlijk achter de schermen. Vanaf de tempel vertrekken vanavond weer die duizenden deelnemers aan de Perahera. We ruiken de olifanten. Ze zullen toch wel ergens moeten staan, aangezien ze vanavond weer aan de bak moeten. Ja hoor, we treffen er een aantal die mooi staan te wezen. Madelief en Suze zijn weer helemaal in hun sas als ze denken dat er één naar hen zwaait met zijn slurf.

Vervolgens stuiten we in de Kandyan Cultural Hall op oefen-optredens van studenten. Het zijn mixen tussen Hindi-dans, breakdance en freestyle. In dit mooie gebouw kijken we een tijdje en vooral de dametjes zijn er moeilijk weg te slaan. De boodschap dat we weer naar ons hotel gaan en dat ze dan mogen zwemmen na de lunch, slaat wel aan. Eerst nog even een supermarkt zoeken voor luiers. Met de meegenomen voorraad gaan we het net niet redden. En om nu zonder het vliegtuig in te gaan, legt misschien toch teveel druk op Suze. Er zijn vast betere manieren om van de luiers af te komen.

Na de zwemsessies en de siësta van Suze tuktukken we weer naar het meer. We rijden een deel over de route waar een paar uurtjes later de optocht langskomt. Het is een drukte van belang. We wanen ons even filmsterren die langs de rijen met mensen zoeven. Bij het meer laten we ons afzetten. We wandelen een groot deel om het meer en genieten van de verlichte tempel en bomen aan de overkant. De volle maan is duidelijk te zien en duidt tevens op de slotdag van de Perahera.

Dan op zoek naar een restaurant die we in de Lonely Planet hebben gezien. We verkijken ons op de afstand. Het Indiase eten smaakt vervolgens wel ok. Al wordt het bijna een dure grap als Suze tijdens het ‘tikkertje spelen met zichzelf’ een aantal oude schilderijen omstoot. Het gaat goed en we zijn blij als we weer op weg zijn naar huis. Ruim voor middernacht zijn we deze keer thuis. De processie volgen we op de televisie als de kinderen lekker slapen.